(nieznany) - Mój mistrzu (Wersja: 1)

1. On szedł w spiekocie dnia i szarym pyle dróg, g D7
A idąc uczył kochać i przebaczać. g
On z celnikami jadł, On nie znał, kto to wróg, g D7
Pochylał się nad tymi, którzy płaczą. g


Ref. Mój Mistrzu, przede mną droga, g
Którą przebyć muszę tak, jak Ty. c D
Mój Mistrzu, wokoło ludzie, D7
Których kochać trzeba, tak jak Ty.
Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar
Wziąć w ramiona, tak jak Ty. c D
Mój Mistrzu, poniosę wszystko, D7
Jeśli będziesz ze mną zawsze Ty. g

2. On przyjął wdowi grosz i Magdaleny łzy,
Bo wiedział, co to kochać i przebaczać.
I późną nocą On do Nikodema rzekł:
Że prawdy trzeba pragnąć, trzeba szukać.

3. Idziemy w skwarze dnia i w szarym pyle dróg,
A On nas uczy kochać i przebaczać.
I z celnikami siąść, zapomnieć, kto to wróg,
Pochylać się nad tymi, którzy płaczą.